Sean Carney zorgde eens te meer voor een prachtig, intimistisch concertje, zoals hij zo kundig vermag te produceren. Zijn muziek komt diep uit zijn ziel en dringt moeiteloos de jouwe binnen, als je er voor open staat natuurlijk. Maar ik had de indruk dat dat voor de volle honderd percent van de aanwezigen het geval was. Zelfs diegenen die hem nog niet eerder hadden gezien, waren al van het eerste nummer verkocht en overtuigd.

Ofschoon hij hier bij ons nagenoeg de grote onbekende bleef, kaapte hij op het Amerikaanse vasteland de laatste tien jaar de ene Blues award  na de andere weg of het niets was. In 1998 nam hij het album “Provisions” op en daarna niets meer. Toeren deed hij echter des te meer. Centraal- en Zuid-Amerika stonden op zijn routeplanning en zelfs Frankrijk deed hij aan. Ons land bleef echter buiten target en wij waren totaal onwetend. In 2007 bracht hij zijn eerste, en enige album tot dan, terug uit onder de titel “Provisions-A Second Helping”. Een nieuw Europees tournée bracht hem eindelijk naar België, en dankzij Café Meulenberg en Jo Verboven’s klare kijk, ere wie ere toekomt, konden we hem voor het eerst meemaken en onmiddellijk bezwijken voor zijn uitstekende prestatie. De Belgische weg was geëffend voor Sean en meerdere uitnodigingen voor 2008 vielen hem te beurt.

Dit jaar mochten we hem al beleven in de Rootsclub van Nekkersdal met Gene ‘King Sax’ Walker, een fantastisch jazzy clubconcertje, en op Spring Blues te Ecausinnes, waar hij een dusdanige indruk maakte op iedereen aanwezig en bewees dat hij zijn programma kon aanpassen aan een festivalsituatie. Voor topact Rod Piazza was het een reusachtige kluif geworden om de aandacht van het reeds voldane publiek nog naar zich toe te trekken.

Vanavond in Muziekodroom opent Sean zijn show op de reeds van hem bekende wijze. Hij begint solo, roept dan voor het tweede nummer zijn bassist Bill Stuve op het podium en vervolgens zijn drummer Eric Blume. Zijn geijkte manier om een show op te bouwen. Hij verandert echter regelmatig van nummer om mee te openen. Vanavond is dat “Kindhearted Woman” van Robert Johnson. Behalve zijn eigen creaties brengt hij ons nummers van Jimmy Reed “Bright Lights Big City” en “Baby, What You Want Me To Do”met jazzy touch, “Why Do You Lie” van T-Bone Walker, Little Milton’s “The Blues Will Follow Me”…. In “Pennies and Teardrops” een originele van Carney komt hij heel erg Duke Robillard-achtig voor de dag.

Een paar hoogtepunten uit de show waren “Too Many Cooks” en het prachtige “What Can I Say, What Can I Do” dat tevens een mooie bass-solo van Stuve inhield. Uit zijn fretless bass haalde hij zowaar tuba-geluiden. Een uitermate verdiend applaus ook, voor drummer Eric Blume. What a man.

Drie bis nummers werden door het publiek afgedwongen met enorm applaus. Sean Carney kwam maar wat graag terug. Hij sloot af met “I’ve Got a Gypsie Woman”.

Een mooi en bewogen club-concert, nooit te luid, zodat het ten allen tijde zeer genietbaar was. Dat bewijst maar weer eens dat het niet loeihard moet zijn om het geroezemoes te overstemmen. Integendeel, als de muziek te luid is, moeten de mensen tegen mekaar brullen om zich verstaanbaar te maken, hetgeen ertoe leidt dat de soundman van dienst zijn volume nog meer opcrankt. Nu kon je tussen de zachte passages bijna een speld horen vallen.

Move2blues had het schitterend idee Sean Carney deze herfst nog hier naartoe te halen, het weze hen beloond. Sean Carney staat zondag ook nog in Crossroads te Antwerpen. Voor volgend jaar werd hij reeds geboekt door Bierbeek Blues, schrijf die datum dus ook maar in je agenda.

Dada

witteMVS

Booking: Rainer 'Ray' Bodenstein

mail
website